ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لبتشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییدهست
بر خاک پگاه کوچکی روییدهست
جنّت نشانی از حرم توست یا حسن
فردوس سائل کرم توست یا حسن
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
بیتابتر از جانِ پریشان در تب
بیخوابتر از گردش هذیان بر لب
کوه عصیان به سر دوش کشیدم افسوس
لذت ترک گنه را نچشیدم افسوس
کوه آهسته گام برمیداشت
پیکر آفتاب بر دوشش
جاده ماندهست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
ای شیرخدا و اسد احمد مختار
در بدر و احد لشکر حق را سر و سردار
از غربتت اگرچه سخنهاست یا علی
دنیا دگر بدون تو تنهاست یا علی
گهگاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
