همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
خانه‌های آن کسانی می‌خورد در، بیشتر
که به سائل می‌دهند از هرچه بهتر بیشتر
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
