غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
تو کیستی که ز دستت بهار می‌ریزد
بهار در قدمت برگ و بار می‌ریزد
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
