آن شب زمین شکست و سراسر نیاز شد
در زیر پای مرد خدا جانماز شد
رسیدی و پر و بال فرشته‌ها وا شد
شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد
عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
سر و پای برهنه می‌برند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
