غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
ای آنکه غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جانها به ولایش متمایل باشد
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد همنفس مسیح در هر نفسی
ای ز دیدار رخت جان پیمبر روشن
دیدۀ حقنگر ساقی کوثر روشن
خجسته باد قدوم تو، ای که بدر تمامی
فروغ دیدهٔ ما، مهر جاودانهٔ شامی
شبی که مطلع مهر از، طلوع زینب بود
فروغ روز نشسته، به دامن شب بود
برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است
بىسر و سامان توام يا حسين
دست به دامان توام يا حسين
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت