میخواستم بیای با گلای انار
برات کوچهها رو چراغون کنم
تيغيم که در فراز، رعبانگيزيم
هنگام فرود، خون دشمن ريزيم
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکستهایم، ما را بپذیر
جاریست در زلالی این دشت آسمان
با این حساب سهم زمین «هشت آسمان»
کی غیرت مردانۀ ما بگذارد
دشمن به حریم خانه پا بگذارد؟
هشدار! گمان بینیازی نکنیم
با رنگ و درنگ، چهرهسازی نکنیم
مردان غیور قصّهها برگردید
یک بار دگر به شهر ما برگردید
دور تا دور حوض خانهٔ ما
پوکههای گلوله گل دادهست
جاری استغاثهها ای اشک!
وقت بر گونهها رها شدن است
پرپر شدید، باغ در این غم عزا گرفت
پرپر شدید و باز دل غنچهها گرفت
ای آفتابی که زمین شد مدفن تو
هفت آسمان راه است تا فهمیدن تو