مرگ بر تازیانهها
تازیانههای بیامان، به گردههای بیگناه بردگان
ای هزار آینه حیران تو یا ثارالله
صبح سر زد ز گریبان تو یا ثارالله
آن که نوشید می از جام بلا کیست؟ حسین
آن که کوشید به یاری خدا کیست؟ حسین
از باغ میبرند چراغانیات کنند
تا کاج جشنهای زمستانیات کنند
دلتنگی همیشۀ بابا علی علی!
سردارِ لشکر من تنها علی علی!
در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم
اصلاً به تو افتاد مسیرم که بمیرم
در این کشتی درآ، پا در رکاب ماست دریاها
مترس از موج، بسم الله مجراها و مُرساها
مستی نه از پیاله نه از خم شروع شد
از جادۀ سهشنبه شب قم شروع شد
آری همین امروز و فردا باز میگردیم
ما اهل آنجاییم، از اینجا باز میگردیم
امیر قافلۀ دشت کربلاست حسین
به راه بادیۀ عشق، آشناست حسین
زود بیدار شدم تا سرِ ساعت برسم
باید اینبار به غوغای قیامت برسم
نازم آن زنده شهیدی که برِ داور خویش
سازد از خونِ گلو تاج و نهد بر سر خویش
جان آمده رفته هیجان آمده رفته
نام تو گمانم به زبان آمده رفته
دوباره گفتم: دیگر سفارشت نکنم
دوباره گفتم: جان تو و حسین، پسر!
قرار بود که عمری قرار هم باشیم
که بیقرار هم و غمگسار هم باشیم
