گفت رنجور دلش از اثر فاصلههاست
آن که دلتنگ رسیدن به همه یکدلههاست
ای بهانۀ عزیز!
فرصت دوبارهام!
پر کشیدهام، چه خوب!
میپرم به اینطرف، به آن طرف
دشت
گامهای جابر و عطیّه را
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
در شهر مرا غیر شما کار و کسی نیست
فریاد اگر هم بکشم دادرسی نیست
ای نسیم صبحدم که از کنار ما عبور میکنی
زودتر اگر رسیدی و
آفتاب، پشت ابرهاست
در میانههای راه
نه جسارت نمیکنم اما
گاه من را خطاب کن بانو
پل، بهانهای معلّق است
تا به اتّفاق هم از آن گذر کنیم
راضی به جدايی از برادر نشده
با چند اماننامه کبوتر نشده
دور و بر خود میكشی مأنوسها را
اِذن پریدن میدهی طاووسها را