گفتیم آسمانی و دیدیم، برتری
گفتیم آفتابی و دیدیم، بهتری
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
به روزگار سیاهی که شب حصار نداشت
جهان جزیرۀ سبزی در اختیار نداشت
مستی نه از پیاله نه از خم شروع شد
از جادۀ سهشنبه شب قم شروع شد
پیغمبرانه بود ظهوری که داشتی
خورشید بود جلوۀ طوری که داشتی
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
در شهر مرا غیر شما کار و کسی نیست
فریاد اگر هم بکشم دادرسی نیست
این خانواده آینههای خداییاند
در انتهای جادۀ بیانتهاییاند
نه جسارت نمیکنم اما
گاه من را خطاب کن بانو
همچون نسیم صبح و سحرگاه میرود
هرکس میان صحن حرم راه میرود
دور و بر خود میكشی مأنوسها را
اِذن پریدن میدهی طاووسها را
زن، رشک حور بود و تمنّای خود نداشت
چون آسمان نظر به بلندای خود نداشت