رخصت بده از داغ شقایق بنویسم
از بغض گلوگیر دقایق بنویسم
تا گلو گریه کند، بُغض فراهم شده است
چشمها بس که مُطَهَّر شده، زمزم شده است
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لبتشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییدهست
بر خاک پگاه کوچکی روییدهست
بیتابتر از جانِ پریشان در تب
بیخوابتر از گردش هذیان بر لب
همچون نسیم صبح و سحرگاه میرود
هرکس میان صحن حرم راه میرود
گهگاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده