تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد؟
چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد؟
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
میآیم از رهی که خطرها در او گم است
از هفتمنزلی که سفرها در او گم است
همچون نسیم صبح و سحرگاه میرود
هرکس میان صحن حرم راه میرود