ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
پس سرخ شد عمامۀ آن سیّد جلیل
تیغ آن چنان زدند که لرزید جبرئیل
جمعه برای غربت من روز دیگریست
با من عجیب دغدغۀ گریهآوریست
ای مشعل دانش از تو روشن
وی باغ صداقت از تو گلشن
سر زد ز شرق معركه، آن تیغ گرمْسیر
عشق غیور بود و برآمد به نفی غیر
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
باز باران است، باران حسینبنعلی
عاشقان، جان شما، جان حسینبنعلی
همچون نسیم صبح و سحرگاه میرود
هرکس میان صحن حرم راه میرود