ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دلسوختۀ آتش آهش باشیم
تا که نامت بر زبان آمد زبان آتش گرفت
سوختم، چندان که مغز استخوان آتش گرفت
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خونآلوده
از چارسو راه مرا بستند
از چارسو چاه است و گمراهی
و انسان هرچه ایمان داشت پای آب و نان گم شد
زمین با پنج نوبت سجده در هفت آسمان گم شد
ای یکهسوار شرف، ای مردتر از مرد!
بالایی من! روح تو در خاک چه میکرد؟
همچون نسیم صبح و سحرگاه میرود
هرکس میان صحن حرم راه میرود
در کولهبار غربتم یک دل
از روزهای واپسین ماندهست