ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لبتشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییدهست
بر خاک پگاه کوچکی روییدهست
بیتابتر از جانِ پریشان در تب
بیخوابتر از گردش هذیان بر لب
رساندهام به حضور تو قلب عاشق را
دل رها شده از محنت خلایق را
گهگاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
چه جانماز پی اعتكاف بر دارد
چه ذوالفقار به عزم مصاف بر دارد
در ساحل جود خدا باران گرفته
باران نور و رحمت و احسان گرفته
سیلاب میشویم و به دریا نمیرسیم
پرواز میکنیم و به بالا نمیرسیم