دمید گرد و غبار سپاهیان سحر
گرفت قلعۀ شب را طلیعۀ لشکر
این شنیدم که چو آید به فغان طفل یتیم
افتد از نالۀ او زلزله بر عرش عظیم
دوباره بوی خوش مشک ناب میآید
شمیم توست که با آب و تاب میآید
تمام همهمهها غرق در سکوت شدند
خروش گریۀ او شهر را تکان میداد
