رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
نشان در بینشانیهاست، پس عاشق نشان دارد
شهید عشق هر کس شد مکانی لامکان دارد
محکوم شد زمین به پیمبر نداشتن
مجبور شد به سورۀ کوثر نداشتن
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
در آن میان چو خطبهٔ حضرت، تمام شد
وقت جوابِ همسفران بر امام شد
تشنهٔ عشقیم، آری، تشنه هم سر میدهیم
آبرویی قدر خون خود، به خنجر میدهیم
الا رفتنت آیۀ ماندن ما
که پیچیده عطر تو در گلشن ما
شبی که صبح شهادت در انتظار تو بود
جهان، مسخّر روح بزرگوار تو بود
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
کعبه، یک زمزم اگر در همه عالم دارد
چشم عشّاق تو نازم! که دو زمزم دارد