رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
مثل پرندهای که بیبال و پر بماند
فرزند رفته باشد اما پدر بماند
فکر میکردم که قدری استخوان میآورند
بعد فهمیدم که با تابوت، جان میآورند
دری که بین تو و دشمن است خیبر نیست
وگرنه مثل علی هیچکس دلاور نیست
گفتم سر آن شانه گذارم سر خود را
پنهان کنم از چشم تو چشم تر خود را
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
