رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
ای در تو عیانها ونهانها همه هیچ
پندار یقینها و گمانها همه هیچ
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
مجنون تو کوه را ز صحرا نشناخت
دیوانۀ عشق تو سر از پا نشناخت
ای آنکه دوای دردمندان دانی
راز دل زار مستمندان دانی
ای سرّ تو در سینۀ هر محرم راز
پیوسته درِ رحمت تو بر همه باز
بازآ بازآ هر آنچه هستی بازآ
گر کافر و گبر و بتپرستی بازآ