خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
نشان در بی‌نشانی‌هاست، پس عاشق نشان دارد
شهید عشق هر کس شد مکانی لامکان دارد
به‌نام او که دل را چاره‌ساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
الا رفتنت آیۀ ماندن ما
که پیچیده عطر تو در گلشن ما
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
