چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
ای هزار آینه حیران تو یا ثارالله
صبح سر زد ز گریبان تو یا ثارالله
آن که نوشید می از جام بلا کیست؟ حسین
آن که کوشید به یاری خدا کیست؟ حسین
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
دری که بین تو و دشمن است خیبر نیست
وگرنه مثل علی هیچ‌کس دلاور نیست
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست
امیر قافلۀ دشت کربلاست حسین
به راه بادیۀ عشق، آشناست حسین
نازم آن زنده شهیدی که برِ داور خویش
سازد از خونِ گلو تاج و نهد بر سر خویش
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
