اگر نوبهارم، اگر زمهریرم
اگر آبشارم، اگر آبگیرم
«یا صاحبی فی وحدتی» یاور ندارم
با تو ولی باکی از این لشکر ندارم
چون اشک، رازِ عشق را باید عیان گفت
باید که از چشمان او با هر زبان گفت
شب‌نشینانِ فلک چشم ترش را دیدند
همه‌شب راز و نیاز سحرش را دیدند
تا آه سینه سوزی، از قلب من برآید
هر دم هزار نوبت، جانم ز تن برآید
امشب شب آدینه و فردا رمضان است
تن در ذَوبان آمد و جان در طیران است
می‌روم گاهی خراسان گاه‌گاهی کربلا
یک‌طرف‌شمس‌الشموس‌ویک‌طرف‌شمس‌الضحی
یک کوچه غیرت ای قلندر تا علی مانده‌ست
شمشیر بردارد هر آن‌کس با علی مانده‌ست
گیرم که بمانیم بر آن پیمان هم
گیرم برویم تشنه در میدان هم
نشسته‌ام به رواقی به گوشۀ حرمش
رها رهای رها زیر آبشار غمش
مدینه آن‌چه که می‌پرسم از تو، راست بگو
کجاست تربت زهرا؟ بگو کجاست؟ بگو
در آفتاب تو انوار کبریاست، مدینه
به سویت از همه سو چشم انبیاست، مدینه
اگر به شکوه، لب خویش وا کند زهرا
مدینه را به خدا کربلا کند زهرا
عطر او آفاق را مدهوش کرد
دشت و صحرا را شقایق‌پوش کرد
من زائر نگاه توام از دیار دور
آن ذره‌ام که آمده تا پیشگاه نور
به‌نام آن‌که جان را فکرت آموخت
چراغ دل به نور جان برافروخت
مژده باد ای دل که اینک می‌رسد ماه صیام
دارد از حق بهر امّید گنه‌کاران پیام
تشنه‌ام این رمضان تشنه‌تر از هر رمضانی
شب قدر آمده تا قدر دل خویش بدانی
حق روز ازل کل نِعَم را به علی داد
بین حکما حُکمِ حَکَم را به علی داد
رسیدم دوباره به درگاه شاهی
چه شاهی که دارد ز شاهان سپاهی...
دریای سر نهاده به دامان چاه اوست
مردی که با سکوت خودش غرق گفتگوست
به تعداد نفوس خلق اگر سوی خدا راه است
همان‌قدر انتخاب راه دشوار است و دلخواه است
