از بوستان فاطمه، عطر و شمیم داشت
با دوستان فاطمه، لطف عمیم داشت
ای آفتاب حُسن به زیبایی‌ات سلام
وی آسمان فضل به دانایی‌ات سلام
هر کس نتواند که به ما سر بزند
در غربت آسمان ما پر بزند
خانه‌های آن کسانی می‌خورد در، بیشتر
که به سائل می‌دهند از هرچه بهتر بیشتر
صدای ذکر تو شب را فرشته‌باران کرد
حضور تو لب «شیراز» را غزل‌خوان کرد
کسی که راه به باغ تو چون نسیم گرفته‌ست
صراط را ز همین راه مستقیم گرفته‌ست
ای شیرخدا و اسد احمد مختار
در بدر و احد لشکر حق را سر و سردار
می‌شود بر شانۀ لطفت پریشان گریه کرد
پابرهنه سویت آمد مثل باران گریه کرد
بیهوده قفس را مگشایید پری نیست
جز مُشتِ پر از طائر قدسی اثری نیست
