گاهی دلم به سمت خدا می‌برد مرا
یعنی به آستان رضا می‌برد مرا
سلام! آمده‌ام تا به من، امان بدهید
دلی به روشنی رنگ آسمان بدهید
بخوان هشتمین جلوۀ ربنا را
امام قدر را امیر قضا را
شوکران درد نوشیدم، دوا آموختم
غوطه در افتادگی خوردم، شنا آموختم
سلام ای طبیب طبیبان سلام
سلام ای غریب غریبان سلام
مدینه می‌روی آهسته از بقیع بپرس
که راز گم شدن قبر مادر ما چیست؟
«اُدخُلوها بِسَلامٍ آمِنین»... در باز شد
از میان جمعیت راهی به این سر باز شد
می‌روم گاهی خراسان گاه‌گاهی کربلا
یک‌طرف‌شمس‌الشموس‌ویک‌طرف‌شمس‌الضحی
نشسته‌ام به رواقی به گوشۀ حرمش
رها رهای رها زیر آبشار غمش
مدینه آن‌چه که می‌پرسم از تو، راست بگو
کجاست تربت زهرا؟ بگو کجاست؟ بگو
در آفتاب تو انوار کبریاست، مدینه
به سویت از همه سو چشم انبیاست، مدینه
اگر به شکوه، لب خویش وا کند زهرا
مدینه را به خدا کربلا کند زهرا
عطر او آفاق را مدهوش کرد
دشت و صحرا را شقایق‌پوش کرد
ای به بقیع آمده! هشیار باش
خفته چرا چشم تو؟ بیدار باش
من زائر نگاه توام از دیار دور
آن ذره‌ام که آمده تا پیشگاه نور
رسیدم دوباره به درگاه شاهی
چه شاهی که دارد ز شاهان سپاهی...
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
در آغوش آیینه‌ها بوده‌ام
نمی‌دانی ای دل کجا بوده‌ام
ماه مدینه رو سوی ایران می‌آورد؟
یا آفتاب رو به خراسان می‌آورد؟
چقدر با تو کبوتر، چقدر با تو نگاه
چقدر آینه این‌جا نشسته راه به راه
کعبۀ اهل ولاست صحن و سرای رضا
شهر خراسان بُوَد کرب‌وبلای رضا
رسید و گرد راهش کهکشان‌ها را چراغان کرد
قدم برداشت، نیشابور را فیروزه باران کرد
این آفتاب مشرقی بی‌کسوف را
ای ماه! سجده آر و بسوزان خسوف را
