دگر چه باغ و درختی بهار اگر برود
چه بهره از دل دیوانه یار اگر برود
ندانمت به حقیقت که در جهان به که مانی
جهان و هر چه در او هست صورتند و تو جانی
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم
بى‌سر و سامان توام يا حسين
دست به دامان توام يا حسين
آه می‌کشم تو را با تمام انتظار
پر شکوفه کن مرا، ای کرامت بهار
چشم‌ها پرسش بی‌پاسخ حیرانی‌ها
دست‌ها تشنهٔ تقسیم فراوانی‌ها
دلم شور می‌زد مبادا نیایی
مگر شب سحر می‌شود تا نیایی
از نو شکفت نرگس چشم‌انتظاری‌ام
گل کرد خارخار شب بی‌قراری‌ام
