با شرک، خدای را عبادت نکنند
دل، تیره چو گردید، زیارت نکنند
هر حادثه با فروتنی شیرین است
خاک از نفس باغچه، عطر‌آگین است
هر کس که ز دنیا طلبی دور شود
بیگانه ز تزویر و زر و زور شود
ای نیّت تو رو به خدای آوردن
برخیز! به قصد رونمای آوردن
جانا به خدای کعبه رو باید کرد
با او همه وقت گفتگو باید کرد
در جادۀ حق، زلال جان بس باشد
یک پرتو نور جاودان بس باشد
ابر تیره روی ماه آسمانم را گرفت
کربلا از من عموی مهربانم را گرفت
نیزه دارت به من یتیمی را
داشت از روی نی نشان می‌داد
با تیر غم و بلا، نشانش نکند
حیران زمین و آسمانش نکند
می‌خواهی اگر روشنی آب شوی
یا در شب تیره مثل مهتاب شوی
اگرچه عشق هنوز از سرم نیفتاده
ولی مسیر من و او به هم نیفتاده
بخواب بر سر زانوی خسته‌ام، سر بابا
منم همان که صدا می‌زدیش: دختر بابا
روح بزرگش دمیده‌ست جان در تن کوچک من
سرگرم گفت و شنود است او با من کوچک من
رفتی و با غم همسفر ماندم در این راه
گاه از غریبی سوختم گاه از یتیمی
خورشید به خون نشسته‌ام، آه! رسید
آهِ منِ دلشکسته تا ماه رسید
دوباره بوی خوش مشک ناب می‌آید
شمیم توست که با آب و تاب می‌آید
ای آن که به لب نشانده لبخندی را
بشنو ز امام مهربان، پندی را
بر سفرۀ این و آن، سخن ساز مکن
جز درگه حق نیازت ابراز نکن
خواهی که تو را عشق به منزل ببرد
کشتیِ تو را خدا به ساحل ببرد
چون صبح، کلید آسمان می‌دهدت
عطر خوشِ عمر جاودان می‌دهدت
گر زن به حجاب خویش مستور شود
از دیدۀ آلوده و بد دور شود
می‌خواهی اگر رزق فراوان برسد
از ابر کرم بارش باران برسد
گفتند: «غنا» از آرزو کاستن است
خود را به غنای طبع آراستن است
