شنیده بود که این‌بار باز دعوت نیست
کشید از ته دل آه و گفت: قسمت نیست
گفتا بنویس تا سحر، نامۀ عشق
با دیدۀ پُر ابر، سفرنامۀ عشق
یادم آمد شب بی‌چتر وکلاهی
که به بارانی مرطوب خیابان
پر کشیده‌ام، چه خوب!
می‌پرم به این‌طرف، به آن طرف
بر شاهراه آسمان پا می‌گذارم
این کفش‌ها دیگر نمی‌آید به کارم
این صحن که بین‌الحرمین عتبات است
در اصل، همان عرشۀ کشتی نجات است
در سرم پیچیده باری، های و هوی کربلا
می‌روم وادی به وادی رو به سوی کربلا
فتنه این‌بار هم از شام به راه افتاده‌ست
کفر در هیئت اسلام به راه افتاده‌ست
چشمه‌چشمه می‌جوشد خون اطهرت این‌جا
کور می‌کند شب را، برق خنجرت این‌جا
کربلا به خون خود تپیدن است
جرعه جرعه مرگ را چشیدن است
چشمه چشمه تشنگی، زائران! بیاورید
نام آبِ آب را بر زبان بیاورید
خاکریز شیعه و سنی در این میدان یکی‌ست
خیمه‌گاه تفرقه با خانهٔ شیطان یکی‌ست
حقیقت مثل خورشید است در یک صبح بارانی
نمی‌ماند به پشت ابرهای تیره زندانی
ای نسیم صبحدم که از کنار ما عبور می‌کنی
زودتر اگر رسیدی و
منِ شکسته منِ بی‌قرار در اتوبوس
گریستم همهٔ جاده را اتوبان را
جاده در پیش بود و بی‌وقفه
سوی تقدیر خویش می‌رفتیم
دیدیم جهان بی‌تو به بن بست رسید
هر قطره به موج‌ها که پیوست رسید
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکنده‌اش
این محبّت آسمانی است یا زمینی است؟
این کشش فقط خیالی است یا یقینی است؟
کاروان رفت و اهلِ آبادی
اشک بودند و راه افتادند
نشست یک دو سه خطّی مرا نصیحت کرد
مرا چو دوست به راه درست دعوت کرد
