وادی به وادی می‌روم دنبال محمل
آهسته‌تر ای ساربان! دل می‌بری، دل
می‌بینمت به روشنی آفتاب‌ها
قرآن شرحه شرحۀ هر شامِ خواب‌ها
عمری به جز مرور عطش سر نکرده‌ایم
جز با شرابِ دشنه گلو تر نکرده‌ایم
رفته‌ست آن حماسۀ خونین ز یادها
دارد زیاد می‌شود ابن‌زیادها
باید به دنبال صدایی در خودم باشم
در جستجوی کربلایی در خودم باشم
در مأذنه گلبانگ اذان پیدا شد
آثار بهار بی‌خزان پیدا شد
دریای عطش، لبان پر گوهر تو
گل‌زخم هزار خنجر و حنجر تو
عشق فهمید که جان چیست دل و جانش نیست
سرخوش آنکس که در این ره سروسامانش نیست
با ذکر حسین بن علی غوغا شد
درهای حرم با صلواتی وا شد
می‌بینمت میانۀ میدان غریب‌تر
یعنی که از تمام شهیدان غریب‌تر
اگر خدا به زمین مدینه جان می‌داد
و یا به آن در و دیوارها دهان می‌داد
سکه‌ها ایمانشان را برد، بیعت‌ها شکست
یک به یک سردارها رفتند قیمت‌ها شکست
کیست این مردی که رو در روی دنیا ایستاده؟
در دل دریای دشمن بی‌محابا ایستاده؟
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکنده‌اش
حرف او شد که شد دلم روشن
در دلم شوق اوست کرده وطن
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
الا ای سرّ نی در نینوایت
سرت نازم، به سر دارم هوایت
توبۀ من را شکسته اشتباه دیگری
از گناهی می‌روم سوی گناه دیگری
آتش چقدر رنگ پریده‌ست در تنور
امشب مگر سپیده دمیده‌ست در تنور؟
نسیمی آشنا از سوی گیسوی تو می‌آید
نفس‌هایم گواهی می‌دهد بوی تو می‌آید
خراب جرعه‌ای از تشنگی سبوی من است
که بی‌قرارِ شبیهت شدن گلوی من است
هلا! در این کران فقط به حُر، امان نمی‌رسد
که در کنار او به هیچ‌کس زیان نمی‌رسد
