کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان
بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان
جز تو ای کشتۀ بی‌سر که سرا‌پا همه جانی
کیست کز دادن جانی بخرد جان جهانی
بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
به همین زودی از این دشت سپیدار بروید
یا لثارات حسین از لب نیزار بروید
خدایا لطف خود را شاملم کن
غمی جان‌سوز، مهمان دلم کن
خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
با خودش می‌برد این قافله را سر به کجاها
و به دنبال خودش این همه لشکر به کجاها
میان گریه‌ات لبخند ناب است
چرا باور کنیم از قحط آب است؟
سبک‌بالان خرامیدند و رفتند
مرا بیچاره نامیدند و رفتند
شنیدم ره‌نوردان محبت
شدند آیینه‌گردان محبت
گفته بودی که به دنیا ندهم خاک وطن را
برده‌ام تا بسپارم به دم تیر بدن را
گه احرام، روز عید قربان
سخن می‌گفت با خود کعبه، زین‌سان
به‌نام آنکه جان را فکرت آموخت
چراغ دل به نور جان برافروخت
خداوندا به ذات کامل خویش
به دریاهای لطف شامل خویش
به نام آنکه مستغنی‌ست بالذّات
«بَدیعُ الاَرض» و «خلّاقُ السماوات»
خدایا رحمتی در کار من کن
به لطف خود هدایت یار من کن
الهی سینه‌ای ده آتش افروز
در آن سینه دلی، وآن دل همه سوز
به نام چاشنی‌بخش زبان‌ها
حلاوت‌سنج معنی در بیان‌ها...
سپیده‌دم که هنگام نماز است
درِ رحمت به روی خلق باز است
تشنه‌ام این رمضان تشنه‌تر از هر رمضانی
شب قدر آمده تا قدر دل خویش بدانی
شهر آزاد شد اما تو نبودی که ببینی
دلمان شاد شد اما تو نبودی که ببینی
به نام آن که جان را نور دین داد
خرد را در خدادانی یقین داد...
به نام آن که ملکش بی‌زوال است
به وصفش عقلِ صاحب نطق، لال است
تویی کاوّل ز خاکم آفریدی
به فضلم زآفرینش برگزیدی
به نام آنکه هستی نام از او یافت
فلک جنبش، زمین آرام از او یافت
