کربلا
شهر قصههای دور نیست
هر نسیمی خسته از کویت خبر میآورد
چشم تر میآورد، خونِ جگر میآورد
گر بر سر نفس خود امیری، مردی
ور بر دگری نکته نگیری، مردی
نه فقط سرو، در این باغِ تناور دیده
لالهها دیده ولیکن همه پرپر دیده
نشاط انگیز نامت مینوازد روح عطشان را
تو مثل چشمهای! نوشیده و جوشیده انسان را
هر دم از دامن ره، نوسفری میآمد
ولی این بار دگرگون خبری میآمد
چرا و چرا و چرا میکشند؟
«به جرم صدا» بیصدا میکشند