روزی که عطش به جان گل‌ها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خسته‌حالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
دریا بدون ماه تلاطم نمی‌کند
تا نور توست، راه کسی گم نمی‌کند
این روزها چقدر شبیه ابوذرند
با سال‌های غربت مولا برادرند
هشدار! گمان بی‌نیازی نکنیم
با رنگ و درنگ، چهره‌سازی نکنیم
