کربلا
شهر قصههای دور نیست
همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
هر نسیمی خسته از کویت خبر میآورد
چشم تر میآورد، خونِ جگر میآورد
نه فقط سرو، در این باغِ تناور دیده
لالهها دیده ولیکن همه پرپر دیده
غم کهنۀ در گلویم حسین است
دم و بازدم، های و هویم حسین است
نشاط انگیز نامت مینوازد روح عطشان را
تو مثل چشمهای! نوشیده و جوشیده انسان را
کسی محبت خود یا که برملا نکند
و یا به طعنه و دشنام اعتنا نکند
در تیررس است، گرچه از ما دور است
این مشت فقط منتظر دستور است
چرا و چرا و چرا میکشند؟
«به جرم صدا» بیصدا میکشند
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
اى بسته بر زيارت قدّ تو قامت، آب
شرمندهٔ محبّت تو تا قيامت، آب
خانههای آن کسانی میخورد در، بیشتر
که به سائل میدهند از هرچه بهتر بیشتر
این آستان كه هست فلك سایهافكنش
خورشید شبنمیست به گلبرگ گلشنش