تو را کشتند آنها که کلامت را نفهمیدند
خودت سیرابشان کردی مرامت را نفهمیدند
دیشب میان پنجرهها صحبت تو بود
حرف از دل غریب من و غیبت تو بود
آواز حزین باد، پیغمبر کیست؟
خورشید، چنین سرخ، روایتگر کیست؟
بودهست پذیرای غمت آغوشم
از نام تو سرشار، لبالب، گوشم
چشمم به هیچ پنجره رغبت نمیکند
جز با ضریح پاک تو صحبت نمیکند
دریاب من، این خستۀ بیحاصل را
این از بد و خوب خویشتن غافل را
ندیدم چون محبتهای مادر
فدای شأن بیهمتای مادر
مهر خوبان دل و دین از همه بیپروا برد
رخ شطرنج نبرد آنچه رخ زیبا برد