لبریزم از واژه اما بسته‌ست گویا زبانم
حرفی ندارم بگویم، شعری ندارم بخوانم
با اینکه نبض پنجره در دست ماه نیست
امشب جهان به چشم اتاقم سیاه نیست
می‌گریم از غمی که فزون‌تر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
درختان را دوست می‌دارم
که به احترام تو قیام کرده‌اند
چشم دل باز کن که جان بینی
آن‌چه نادیدنی‌ست آن بینی
چو موج از سفر ماهتاب می‌آید
از آب و آینه و آفتاب می‌آید
