ای شهید بیگناه
ای شهید مشهد چراغ
شنیدم از لب باد صبا حسین حسین
نوای ما، دم ما، شور ما، حسین حسین
پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم
سراپا حیرتم! از خویش میپرسم چرا بستم؟
ای به چشمت آسمان مهر، تا جان داشتی
ابرهای رحمتت را نذر جانان داشتی
حسود حُسن تو برگ گل است، شبنم هم
اسیر عصمت تو آسیهست، مریم هم
باز در پردۀ عشاق صلایی دیگر
میرسد از طرف کربوبلایی دیگر
دلم امشب گدای سامرّاست
از تو غیر از تو را نخواهم خواست
هر چقدر این خاک، بارانخورده و تر میشود
بیشتر از پیشتر جانش معطر میشود
تا حضور تو، دلِ خسته مسافر شده است
توشه برداشته از گریه و زائر شده است
عمریست گفتهایم به عشق تو یا علی:
«یا مَظهرَ العَجائِبُ یا مرتضی علی»
مسافری که همیشه سر سفر دارد
برای همسفران حکم یک پدر دارد
رسیدم دوباره به درگاه شاهی
چه شاهی که دارد ز شاهان سپاهی...
همپای خطر همسفر زینب بود
همراز نماز سحر زینب بود
همچون نسیم صبح و سحرگاه میرود
هرکس میان صحن حرم راه میرود
نور تو، روح مرا منزل به منزل میبرد
کشتی افتاده در گِل را به ساحل میبرد