به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
راه از بیگانه میجستیم، آخر گم شدیم
خانۀ خود را نمیدیدیم و سردرگم شدیم
اگر مجال گریزت به خانه هم باشد
برای اینکه نمیرد حیات، میمانی
حرکت از منا شروع شد و
در تب کربلا به اوج رسید
برخیز ای برادر و عزم مصاف کن
شمشیر کین جاهلی خود، غلاف کن
عمری به فکر مردمان شهر بودی
اما کسی حالا به فکر مادرت نیست
وانهادهست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبردهست تنش را این بار
ای آفرینش از تو گرفتهست تار و پود
ای وسعت مقام تو بیمرز و بیحدود
چرا چو خاک چنین صاف و ساده باید مرد؟
و مثل سایه به خاک اوفتاده باید مرد؟
امروز وطن معنی غم را فهمید
با سایهٔ جنگ، متّهم را فهمید
سوخت آنسان که ندیدند تنش را حتی
گرد خاکستری پیرهنش را حتی
زیر پا ریخته اینبار کف صابون را
کفر، انگار نخوانده است شب قارون را
مرامم غیرت است ای عشق و پیمان با توأم دین است
دفاع از سنگ در دینی که من دارم از آیین است
مرا هر قدر ذوق رفتن و پرواز شاعر کرد
تو را اندیشهات مانای تاریخ معاصر کرد