من كیستم؟ کبوتر بیآشیانهات
محتاج دستهای تو و آب و دانهات
امشب ز غم تو آسمان بیماه است
چشم و دل ما قرین اشک و آه است
پروانه شد تا شعلهور سازد پرش را
پیچید در شوق شهادت باورش را
آسمان از ابر چشمان تو باران را نوشت
آدم آمد صفحهصفحه نام انسان را نوشت
وقتی نمازها همه حول نگاه توست
شاید که کعبه هم نگران سپاه توست
شبی در آبیِ باران رها کردم صدایم را
غریبانه شکستم بغضهای آشنایم را
«بشنو از نی چون حکایت میکند»
شیعه را در خون روایت میکند
از اشک هوای چشمها تر شده است
ابر آمده است و سایهگستر شده است
مهر خوبان دل و دین از همه بیپروا برد
رخ شطرنج نبرد آنچه رخ زیبا برد
این جوان کیست كه گل صورت از او دزدیدهست؟
سیزده بار زمین دور قدش گردیدهست
چشمت به پرندهها بهاری بخشید
شورِ دل تازهای، قراری بخشید
بىسر و سامان توام يا حسين
دست به دامان توام يا حسين