گوش کن گوش، صدای نفسی میآید
مَشک بر دوش، از آن دور، کسی میآید
نوربخش يقين و تلقين اوست
هم جهانبان و هم جهانبين اوست
علی بود و همراز او فاطمه
و گلهای روییده در باغشان
دین را حرمیست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی
نروم جز به همان ره که توأم راهنمایی