سپیداران نشانی سرخ دارند
همیشه آرمانی سرخ دارند
میرسد پروانهوار آتشبهجانِ دیگری
این هم ابراهیمِ دیگر در زمانِ دیگری!
سفر کردند سرداران عاشق
به روی شانۀ یاران عاشق
بیسایه مرا آن نور، با خویش کجا میبرد
بیپرسش و بیپاسخ، میرفت و مرا میبرد
به دل بغضی هزاران ساله دارم
شبیه نی، هوای ناله دارم
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونینجگرهاست
با حسرت و اشتیاق برمیخیزد
هر دستِ بریده، باغ برمیخیزد
به غیر از یک دل پرپر ندارند
به جز یک مشت خاکستر ندارند
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را