به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد؟
چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد؟
یاد تو گرفته قلب‌ها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیده‌ست و رود غرق تماشا
دوباره لرزش دست تو بیشتر شده است
تمام روز تو در این اتاق سر شده است
ای چشمه‌های نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم
