در عصر نقاب‌های رنگی
در دورۀ خنده‌های بی‌رنگ
ما خوانده‌ایم قصۀ مردان ایل را
نام‌آورانِ شیردلِ بی‌بدیل را
همسنگر دردهای مردم بودی
چون سایه در آفتابشان گم بودی
با بستن سربند تو آرام شدند
در جادۀ عشق، خوش‌سرانجام شدند
هی چشم به فردای زمین می‌دوزی
افتاد سرت به پای این پیروزی
