ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لب‌تشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییده‌ست
بر خاک پگاه کوچکی روییده‌ست
مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
عمری‌ست انتظار تو ای ماه می‌کشم
در انتظار مهر رخت آه می‌کشم
صبحی دگر می‌آید ای شب زنده‌داران
از قله‌های پر غبار روزگاران
بی‌تاب‌تر از جانِ پریشان در تب
بی‌خواب‌تر از گردش هذیان بر لب
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
ما را دلی‌ست چون تن لرزان بیدها
ای سرو قد! بیا و بیاور نویدها
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
یکی از همین روزها، ناگهان
تو می‌آیی از نور، از آسمان
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
