رخصت بده از داغ شقایق بنویسم
از بغض گلوگیر دقایق بنویسم
وانهادهست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبردهست تنش را این بار
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
بردهست تا دیار گرفتارها مرا
هر دم از دامن ره، نوسفری میآمد
ولی این بار دگرگون خبری میآمد
اذانی تازه کرده در سرم حسّ ترنم را
ندای ربّنا را، اشک در حال تبسم را