او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
هر دم از دامن ره، نوسفری میآمد
ولی این بار دگرگون خبری میآمد
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
روشن از روی تو آفاق جهان میبينم
عالم از جاذبهات در هيجان میبينم
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی