ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لبتشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییدهست
بر خاک پگاه کوچکی روییدهست
این آفتاب مشرقی بیکسوف را
ای ماه! سجده آر و بسوزان خسوف را
بیتابتر از جانِ پریشان در تب
بیخوابتر از گردش هذیان بر لب
هر دم از دامن ره، نوسفری میآمد
ولی این بار دگرگون خبری میآمد
گهگاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده