ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
هر دم از دامن ره، نوسفری میآمد
ولی این بار دگرگون خبری میآمد
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دلها، در اوست