سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
کلامش سنگها را نرم میکرد
دلِ افسردگان را گرم میکرد
آنجا که دلتنگی برای شهر بیمعناست
جایی شبیه آستان گنبد خضراست
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
هر دم از دامن ره، نوسفری میآمد
ولی این بار دگرگون خبری میآمد