او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
