چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
حشمت از سلطان و راحت از فقیر بی‌نواست
چتر از طاووس، لیک اوج سعادت از هُماست
مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
اگر عاصی، اگر مجرم، اگر بی‌دین، اگر مستم
به محشر کی گذارد دامن عفوت تهی دستم؟
مژده باد ای دل که اینک می‌رسد ماه صیام
دارد از حق بهر امّید گنه‌کاران پیام
ای نام دل‌گشای تو عنوان کارها
خاک در تو، آب رخِ اعتبارها
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
