ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
خواهرش بر سینه و بر سر زنان
رفت تا گیرد برادر را عنان
آرامشی به وسعت صحراست مادرم
اصلاً گمان کنم خودِ دریاست مادرم
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
