از شبنم اشک گونههامان تر بود
تشییع جنازۀ گلی پرپر بود
هله! ای باد که از سامره راهی شدهای
از همان شهر پر از خاطره راهی شدهای
عمری به اسارت تو بودم ای مرگ
لرزان ز اشارت تو بودم ای مرگ
تو مثل کوی بنبستی، دل من!
تهیدستی، تهیدستی، دل من!
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
روزی که ز دریای لبش دُر میرفت
نهر کلماتش از عطش پُر میرفت
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
سرچشمۀ فیض، روح ربانی تو
دریای فتوت، دل طوفانی تو
بوسه بر قبر پیمبر ممنوع؟!
بوسه بر پنجۀ شیطان مشروع؟!
خطبۀ خون تو آغاز نمازی دگر است
جسم گلگون تو آیینۀ رازی دگر است
آنان که حلق تشنه به خنجر سپردهاند
آب حیات از لب شمشیر خوردهاند
این طرفهمردانی که خصم خوف و خواباند
بر حلق ظلمت خنجر تیز شهاباند
بیا عاشقی را رعایت کنیم
ز یاران عاشق حکایت کنیم
ای خوانده سرود عشق را با لب ما
وی روح دمیده در تن مکتب ما
سبزیم که از نسل بهاران هستیم
پاکیم که از تبار یاران هستیم
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
صبحی دگر میآید ای شب زندهداران
از قلههای پر غبار روزگاران
دستهگلها دستهدسته میروند از یادها
گریه كن، ای آسمان! در مرگ توفانزادها
آشفته كن ای غم، دل طوفانی ما را
انكار كن ای كفر، مسلمانی ما را
با گام تو راه عشق، آغاز شود
شب با نفس سپیده دمساز شود
شب است و سکوت است و ماه است و من
فغان و غم و اشک و آه است و من
بنگر به شکوه سوی حق تاختنش
بر قلۀ عشق پرچم افراختنش
اینان که ز عرصۀ بلا میگذرند
با زمزمۀ سرود «لا» میگذرند
